Winnipeg

WINNIPEG

De hoofdstad van Manitoba met 633.000 inwoners ligt 229 m boven zeeniveau.
Ingrid haalde mij op. Mijn baggage was ik kwijt. We verlieten de parking en sloegen rechtsaf en, vervolgens nogmaals rechtsaf de Portage Avenue in. Deze achtbaanse weg snijdt als te ware Winnipeg doormidden. Drie rijstroken voor normal doorgaand verkeer, de uiterst rechtse voor het openbaar busverk en om af te slaan naar rechts. Deze Winnipeg City Route (kortweg Route 85) gaat nog voor je de ring nadert over in de Trans Canada Highway nr.1. Deze autostrade is de voornaamste weg in Canada van de Oostkust naar de Westkust en visa versa. Andere ‘primary thru roads’ in de stad zijn op het stadfspnan in het geel aangeduid.
Het stratenplan is zoals bij vele prairiesteden damvormig uitgetekend. De rechte straten haaks op elkaar. De op het stadsplan in rood aangegeven ‘major routes’ lopen van noord-zuid en van oost-west dwars door de stad. Er is een ring ver buiten omheen de stad. De half noordelijk ‘perimeter highway’ is de 101, de zuidelijke 100.
Verkeer
Bij een van de verkeerslichten sloeg Ingrid rechtsaf. De verkeerslichten staan aan de overkant en voor rechts of links afslaan moet er wel eerst bij rood gestopt worden. Als het priore verkeer zulks toelaat dan pas afslaan bij groen. De ‘rush hour’ (spitsverkeer) is tussen 7 en 9 uur in de voormiddag (a.m.) en 3,30 – 5,30 uur in de namiddag (p.m.). City speed is 50 km/h (30 mph). In woonwijken 30 km. Er staan onvriendelijke flitspalen. Aan een kruispunt zonder verkeerslichten moet je stoppen bij een witte ‘STOP’ op een achthoekig rood verkeersbord. Dit is dan een 4 of 3 Way straat met verkeer in beide richtingen. Andere zijn meestal ‘One Way’, enkel richtingverkeer. Voorrang van rechts is hier niet aan de orde. Wie het eerst aan het kruispunt was mag aanzetten. De anderen wachten tot het verkeer weer vrij is. Dit telt ook voor overgang voor voetgangers. Soms geen zebrapad, maar wel aangeduid met een bord.
Ten huize van
In een van zijstraten lag Ingrid haar huis. In hout opgetrokken cottages aan een stille weg met weing doorgaand verkeer. Er zijn geen trottoirs en de kinderen spelen op straat. De huizen staan van de straat af en hebben geen omheining. Wel is de tuin achteraan omgeving door een schutting. Aan de straat gazons, een klein bloemenbed of enkele sierboomjes en de oprit voor de auto.
Ingrid had drie sierstruiken met wortel en al moeten verwijderen wegens een houtvretende mier. Canada worsteld met een serieuze plaag van ongedierte dat de bomen aantast. Stel je voor: de meeste huizen hier zijn opgetrokken uit hout. Het alternatief voor de tuin is het aanleggen van een bloemenbed.
(Meer hierover op websites: www.gov.mb.ca/conservation/forestry/forest-urban/u-contents.htm en www.inspection.gc.ca.)
Het huis zelf beschikt over een leefbare meerkamerse kelder. De basement (sousterrain) maar bij Ingrid ‘The foxhole’ en het domein van haar katbeesten. Gelijksvloers: inkomhal, living, keuken met eethoek, toilet, badkamer en een (slaap)kamer. Boven: twee kamers waarvan er ene is ingericht als bureau en knutselhoek.
De stad
De stad is gebouwd langsheen de Red River. Downtown (het centrum) is waar een andere rivier erin uitmond. Dit stadsdeel noemt de Forks. Deze Assiniboine rivier dank haar naam aan een indianenestam die hier leefde. Opgravingen bewijzen dat deze plek al meer dan 6.000 jaar bewoond was.
De Rode Rivier vloeit van zuid naar noord en de Assiniboine van west naar het oosten. Alles lijkt in Noord-Amerika wel op de vier windstreken gebaseerd. Deze waterwegen waren dan ook de enigste toegangen om het binnenland naar het westen te exploiteren. Winnipeg was in de vroege 18de eeuw (en nu nog) een draaischijf voor emigranten en handel. Met de aanleg van de spoorweg was pas het hek van de dam. De Canadian Pacific Railway bereikte de westkust in 1885. Profiterend van hydro-elektrische kracht opgewekt door de snelstromende rivieren werd de stad zelfbedruipend en was minder afhankelijk van buitenaf. Winnipeg is afgeleidt van het Cree-indiaans: ‘win’ voor modder en ’nipee’ voor water.
Pioniers
Een van de eerste pioniers dat het land doortrok was de Frans-Canadees Pierre Gaultier de la Verendrye. Hij stichtte Fort Rouge aan de stroom in 1738. Deze ‘fur-trading post’ (pelshandelspost) werd later door de North West Co. in 1804 gevolgd met Fort Gilbraltar en Fort Garry door de Hudson’s Bay Co. in 1821. Hetzelfde jaar bracht Lord Selkirk een groep Schotse en Ierse settlers ter ontginning naar dit maagdelijk vruchtbaar land.
De kleine nederzettingen van trappers en jagers werden met de tijd agriculturele dorpen. Mede door een aggressive Canadese wervingscampagne in Europa steeg de emigranten toevloed sterk in de jaren 1860. Voornamelijk Duitsers en Oekrainers. Na de graanschuur van Europa zouden zij het land ontginnen en zorgen voor de graanschuur van Noord-Amerika.
Belgische immigrants
Belgie was aangeduid in Canada’s eerste immigratiewet (1869) als een van de eerste ‘preferred countries’ van waar immigrants zouden gezocht moeten worden. De eerste Belgen in de ‘Parkland/Mixed Woods’ arriveerden in 1879 en werden meteen te werkgesteld in de ‘Red River Valley’ op boerderijen, graanmolens, steenbakkerijen, spoorwegwerven en slachthuizen in de omgeving van Winnipeg. Begin 19de eeuw waren er al meer dan 50.000 protestante (!) Vlamingen en katholieke Walen naar het Land van Belofte geimmigreerd (cfr TMM).
Franstaligen en Francophone nederzettingen
De provincie Manitoba herbergt op haar 649.950 km2 opervlakte een bevolking van 1.100.000 zielen waarvan 48.000 franstaligen. Het is de grootste francophone gemeenschap in West-Canada. De grootste concentratie is in de omgeving van Winnipeg (St.Boniface, St.Vital en St.Norbert). Op de prairie is er zelfs een plaats dat Bruxelles heet. Juist gemeten 153 km ten westen van Winnipeg.
Campings met Fanstalige uitbaters www.cdem.com. Campings in Manitoba: www.GoRVingManitoba.com.

SPECIALE FEESTELIJKHEDEN 2010
WINNIPEG, Culturele Hoofdstad van Canada 2010 en Manitoba Homecoming www.manitobahomecoming2010.com.
Het multiculturele Winnipeg, dat zich met glans het Hart van Noord-Amerika mag noemen, barst uit haar voegen met initiatieven. Vooreerts hebben we dit jaar het groots opgezette Culturele Hoofstad van Canada. Met de Homecoming worden de inwoners van de stad en de rest van de provincie aangemaand tot het nemen van een speciale inspanning het inviteren van vrienden en familie “to come home for a visit.”
“If home is where the heart is, many never emotionally left the place where they were born and grew up. And if Winnipeg is the beating heart and cultural capital of the province, that many thousands of extra hearts will be beating in unison this year, as thousands of visitors and former inhabitants beat a path to the junction of the Red- and Assiniboine Rivers.”
********
Andere nuttige websites: www.centralplainsmanitoba.com, www.destinationwinnipeg.ca,
Zie ook bij uitgeverij UNIBOOK ons laatste verschenen boek: Zwerven in Zuidwest-Europa, Frankrijk, Spanje, Portugal met de pelgrimsweg naar Santiago de Compostela als rode draad

Op en dag

Op een dag landde ik op de luchthaven van Winnipeg in Canada. Ondanks dat het prachtig weer was en er geen wolkje de azuurblauwe hemel bezoedelde stak er toch een donderwolk zijn kop op in mijn hoofd.

Dezelfde dag nog had Eliane mij afgezet aan het Brugse station om tijdig mijn 11-urvlucht naar Chicago op de Brusselse Nationale Luchthaven te halen. Mijn kleine zwarte reiskoffer was bij het inchecken op de band naar de cargoafdeling verdwenen. het had heel wat uitleg gekost aan de man die instond voor de veiligheid "hoe het kwam dat ik voor meer dan drie maand het land uit op stap was naar naar Amerika met zo weinig baggage." Verdacht! Ik antwoorde hem dat dit kwam omdat ik het gros van mijn benodigheden al per post had vooruitgezonden.

Nog niet helemaal overtuigd merkte hij op dat ik geen trouwring droeg... Nou moe! Het werd weer een heel verhaal om uit te leggen dat ik vroeger zeeman was. Voor de assurance mocht er geen belemmerende voorwerpen gedragen worden als je aan roterende machines werkte. Ik was toen machinist en maanden op zee en had het kleinnood maar thuis gelaten. En dat lag nog ergens in een de een of andere lade na zevenenveertig jaar huwelijk, mijnheer. Tevreden? Waar die 'pee' allemaal op lette.

Aan boord van het vliegtuig van United Airlines kon ik op de monitor, waar op ook video bekeken kon worden op de rug van de voor mij zetel, ook het verloop van de vlucht gevolgd worden. Daarvoor moest de knop 'MAP' ingedrukt worden.
We vlogen over het Kanaal naar Londen, boven Clouchester en onderdoor Dublin om dan de weidse oceaan over te steken naar het westen.

Het vliegtuig vloog volgens de monitor op een hoogte van 10.363 meter met een aan de 'ground speed' van 912 km/h. Verder kon ik aflezen dat de buitentemperatuur -41 graden Celcius was en nog enkele bijzonderheden. Temperaturen en afstanden werden zowel in Amerikaanse schalen als Europese maatstaven aangeduid. Ook afgelegde afstand werd bijgehouden.

Ik had een krant gekocht maar besloot toch beter een boek te lezen. Het gerotzooi met de veel te grote bladeren was niet te doen. Naast mij zat een Japanner - het kon ook een Chinees geweest zijn - die ook verstandiger een klein boekje achtersvoor zat te lezen. Veel gepraat wer er niet. De mesten trachtte te slapen.

Onder Groenland door naderden we de kust van Canada. De eerste glimp waarmee ik er mee kennis maakte was de 'Happy Valley Goose Bay' van op een hoogte van 10.973 meter bij een buitentemperatuur van -50C. er restte nu nog 3,27 uur te vliegen. Het vliegtuig drifte met een kopwind van 74 km/h naar het zuidwesten. De hoofdstad Labrador City van de gelijknamige provincie werd aangeduid en toen sloweg het gordijn beneden toe. Er bleef een blauw azure oneinder met een wit wolkenzee onder ons nog te bewonderen over.Toen we al stil stonden in de Air Port van Chicago toonde de monitor nog een altitude aan van 199 meter. Deze stad ligt inderdaad niet op zeeniveau.

Ondanks 'Transit' zouden we bij aankomst in deze Amerikaanse luchthaven tot tweemaal toe lijdzaam douane- en immigratiecontroles met de nodige onmisbare formulieren moeten ondergaan(1). Hier was ik voor de eerste maal mijn Rodella-reistas kwijt. Het zij dank van een behulpzame beambte dat dit op het laatste moment nog voor elkaar gebracht kon worden. Hij stuurde me meteen in een hurry met een elektrisch luchttreintje naar de verkeerde terrminal. Naar schatting heb ik 2 kilometer te voet moeten lopen in deze afgrijselijke grote terminal. Dit ondanks ik een speling van twee uur had om van vlucht te veranderen, had ik door de vereiste controles, onduidelijke aanduiding en foutieve uitleg van het grondpersoneel, mij Canadavlucht bijna mislopen.

Het kleinere vliegtuig van United Airlines deed er twee uur over naar mijn bestemmimg. Na hier ook nog eens een landingsformulier te hebben ingevuld, werd mijn volgende proza een stukje van 'missing baggage' schrijven aan de desk voor vermiste goederen. Ik was niet alleen. Een tiental medereizigers zaten in hetzelfde schuitje.


(1)Blauw formulier 'US Customs and Border Protectors Custom Declaration, OMB No 1651-0111 en een groen formulier: Departement of Homeland Security'.

Wordt vervolgt met blog: 'Winnipeg'