Op en dag

Op een dag landde ik op de luchthaven van Winnipeg in Canada. Ondanks dat het prachtig weer was en er geen wolkje de azuurblauwe hemel bezoedelde stak er toch een donderwolk zijn kop op in mijn hoofd.

Dezelfde dag nog had Eliane mij afgezet aan het Brugse station om tijdig mijn 11-urvlucht naar Chicago op de Brusselse Nationale Luchthaven te halen. Mijn kleine zwarte reiskoffer was bij het inchecken op de band naar de cargoafdeling verdwenen. het had heel wat uitleg gekost aan de man die instond voor de veiligheid "hoe het kwam dat ik voor meer dan drie maand het land uit op stap was naar naar Amerika met zo weinig baggage." Verdacht! Ik antwoorde hem dat dit kwam omdat ik het gros van mijn benodigheden al per post had vooruitgezonden.

Nog niet helemaal overtuigd merkte hij op dat ik geen trouwring droeg... Nou moe! Het werd weer een heel verhaal om uit te leggen dat ik vroeger zeeman was. Voor de assurance mocht er geen belemmerende voorwerpen gedragen worden als je aan roterende machines werkte. Ik was toen machinist en maanden op zee en had het kleinnood maar thuis gelaten. En dat lag nog ergens in een de een of andere lade na zevenenveertig jaar huwelijk, mijnheer. Tevreden? Waar die 'pee' allemaal op lette.

Aan boord van het vliegtuig van United Airlines kon ik op de monitor, waar op ook video bekeken kon worden op de rug van de voor mij zetel, ook het verloop van de vlucht gevolgd worden. Daarvoor moest de knop 'MAP' ingedrukt worden.
We vlogen over het Kanaal naar Londen, boven Clouchester en onderdoor Dublin om dan de weidse oceaan over te steken naar het westen.

Het vliegtuig vloog volgens de monitor op een hoogte van 10.363 meter met een aan de 'ground speed' van 912 km/h. Verder kon ik aflezen dat de buitentemperatuur -41 graden Celcius was en nog enkele bijzonderheden. Temperaturen en afstanden werden zowel in Amerikaanse schalen als Europese maatstaven aangeduid. Ook afgelegde afstand werd bijgehouden.

Ik had een krant gekocht maar besloot toch beter een boek te lezen. Het gerotzooi met de veel te grote bladeren was niet te doen. Naast mij zat een Japanner - het kon ook een Chinees geweest zijn - die ook verstandiger een klein boekje achtersvoor zat te lezen. Veel gepraat wer er niet. De mesten trachtte te slapen.

Onder Groenland door naderden we de kust van Canada. De eerste glimp waarmee ik er mee kennis maakte was de 'Happy Valley Goose Bay' van op een hoogte van 10.973 meter bij een buitentemperatuur van -50C. er restte nu nog 3,27 uur te vliegen. Het vliegtuig drifte met een kopwind van 74 km/h naar het zuidwesten. De hoofdstad Labrador City van de gelijknamige provincie werd aangeduid en toen sloweg het gordijn beneden toe. Er bleef een blauw azure oneinder met een wit wolkenzee onder ons nog te bewonderen over.Toen we al stil stonden in de Air Port van Chicago toonde de monitor nog een altitude aan van 199 meter. Deze stad ligt inderdaad niet op zeeniveau.

Ondanks 'Transit' zouden we bij aankomst in deze Amerikaanse luchthaven tot tweemaal toe lijdzaam douane- en immigratiecontroles met de nodige onmisbare formulieren moeten ondergaan(1). Hier was ik voor de eerste maal mijn Rodella-reistas kwijt. Het zij dank van een behulpzame beambte dat dit op het laatste moment nog voor elkaar gebracht kon worden. Hij stuurde me meteen in een hurry met een elektrisch luchttreintje naar de verkeerde terrminal. Naar schatting heb ik 2 kilometer te voet moeten lopen in deze afgrijselijke grote terminal. Dit ondanks ik een speling van twee uur had om van vlucht te veranderen, had ik door de vereiste controles, onduidelijke aanduiding en foutieve uitleg van het grondpersoneel, mij Canadavlucht bijna mislopen.

Het kleinere vliegtuig van United Airlines deed er twee uur over naar mijn bestemmimg. Na hier ook nog eens een landingsformulier te hebben ingevuld, werd mijn volgende proza een stukje van 'missing baggage' schrijven aan de desk voor vermiste goederen. Ik was niet alleen. Een tiental medereizigers zaten in hetzelfde schuitje.


(1)Blauw formulier 'US Customs and Border Protectors Custom Declaration, OMB No 1651-0111 en een groen formulier: Departement of Homeland Security'.

Wordt vervolgt met blog: 'Winnipeg'