Manitoba's Interlake

Manitoba’s Interlake
Het ‘Interlake’ (tussen de meren) is het gedeelte land tussen het Winnipeg- en Manitobameer www.interlaketourism.com. Samen met Winnipegosis, een derde noorderlijker meer, behoren ze tot de drie van de 15 grootste van Canada. We bezoeken enkele interesante plaatsen.
*
De 12-jarige New-Icelandrepubliek (*)
Tegenvallende kabejauwvangsten, vulkaanuitbarstingen en voornamelijk de onmogelijkheid tot het verwerven van zelfstandigheid zorgde bij de IJslanders voor een grote uittocht naar betere oorden.



Hierop speelde de Canadese regering gretig in voor hun land te beloven aan het meer vanWinnipeg. De nederzetting Hecla (vernoemd naar Mt.Hekla op IJsland) verrees in 1875 aan de oostkant van een moerassig eiland. De westkant was onbewoonbaar wegens de moerassen die dan nog regelmatig onderstroomden.
Het leven in hun nieuw land was natuurlijk anders van wat ze gewoon waren. Er moest o.a. ijshuizen gebouwd om de Amerikanen van verse vis te voorzien. Amerikanen zijn niet dol van gedroogd zeevoeding. Ook moesten ze leren vissen als het meer met een dikke laag ijs bevroren lag.
Voor de vissers was het zoete watermeer een goudmijn. Er werd gevist op whitefish, goldeye en later walleye (pickerel). Het trok andere gelukzoekers aan en door overbevissing werd het meer snel visarm, ookal doordat concurentie de prijzen van het harde labeur niet meer lonend werd. Tot overmaat van ramp werd er tussen 1970 en 1972 wegens een kwikzilver vervuiling een algemeen visvangstverbod uitgevaardigd. Omdat de houtkap en het land niet als verwacht rendabel waren verlieten velen het eiland voorgoed. De school had haar poorten toen al gesloten in 1970.

*

Het Hecla/ Grindstone Provinciale Park
Door de leegloop van het eiland besloot de regering al in de 60st jaren het eiland in te richten als als een provinciaal park. Officieel werd het 1.084 km2 metende park geopend in 1969 als ‘Fund for Rural Economic Development’ (FRED).
Het park beslaat niet alleen enkele eilanden maar ook het water eromheen is beschermd gebied.
De First People, zoals de aboriginals door de Canadezen genoemd worden, de Anishinabestam, gebruikten het parkeiland Black Island special om er hun ‘Midewiwin’, de traditionele ceremonies als medicijndans, te beleven. Dit gebeurde begin zomer en nam acht dagen in beslag. Ononderbroken op de maat van trommels in het rondhuppelen onder het slaken van rauwe kreten van zonopkomst tot zonsondergang.
*
De voornaamste diersoorten
*
De zeevogels
De American White Pellican, Double Crested Cormorant ook Crow Duck genoend (Corvus Mannus, zeecrow), de Ring Billed Gull, de Herring Gull, de Common Tern en niet te vergeten de American Bald Eagle.

De dieren
Toen wij er waren was het nog visiterskalm. Meerdere malen sprong een hert ons voor de wielen. De snelheid op sommige plekken van deze ‘Route 8’, die dwars door het park loopt, was dan ook ‘dead-slow ahead’. Een aanvaring met deze beesten was best te vermijden. Ook de bruine beer, elk (eland), wolven, grouse (korhoen), bevers, vossen en de moose (eland) voelen zich hier thuis. Wat en hoe je je moet gedragen bij een onverwachte ontmoeting met een beer staat overal op borden aangegeven en zelfs worden er door de parkgidsen les in gegeven.




Info
Algemeen noodnr.: 911. Sleepdienst 378-2855 en na werkuren 378-5245, Hecla Park Patrol: 279-2407.
Wij overnachtte vrij op de parking aan het haventje van Hecla. Er is een camping verderop richting Gull Harbour, het noorddelijkste punt van het eiland. Campings: www.manitobaparks.com.


(*) New Iceland was practisch tussen 1875 en 1881 zelfstandig in Canada’s Northwest Territories.

*

PrairieVikings van Gimli
Gimli noemt zichzelf het hart van New-Iceland. Evenals in Hecla kwamen ook hier IJslanders zich vestigen. De eerste arriveerden er op 21 oktober 1875. Volgens de overlevering waren ze “zodanig onder de indruk van de schoonheid van het land” dat ze hun nieuw Paradijs de plaats vernoemde naar het Noorse mythologische verborgen volk, de Gimli. Met trots verwijzen de inwoners je naar hun Viking afkomst. Een reusachtig beeld van een stoere Noorse krijger en de jaarlijkse Vikingfeesten met een ‘autentiek’ vikingdorp moeten dit nadrukkelijk onderschrijven www.gimli.ca, www.rmgimli.com .




*****************************

Griezels

Griezels
Het reptiel beloerde me met zijn onbeweegelijke spitse kop. Nu en dan sliste ze wat met haar gespleten tong in mijn riching. Ik bewoog niet. Bleef stokstijf staan. Andere slangen kropen dichterbij. Ik stond in de slangenkuil en was omring door honderden, wat zeg ik, duizenden van deze griezels. Indiana Jones had tenminste nog een zweep om ze van zich af te slaan. Ik had enkel mijn blote handen.



Ingrid lachte. “Neem er een bij de kop, ze bijten toch niet. Het zijn lieve beestjes.” Allemaal goed en wel maar weten deze beesten dat ook? Voorzichtig stak ik m’n hand uit. De slangen waren sneller en verdwenen tussen de rotsspleten in hun hol. Ik trok m’m n stoutte schoenen aan en wist er een kleintje te verschalken. Bij de staart. Och arme het kleintje. Het kronkelde zich op het eigen lijf een weg omhoog naar mijn vingers. Ik liet los. Het was meteen verdwenen. Uiteindelijk raapte ik al mijn moed bij elkaar en kon na wat oefenen er ene achter de kop vastgrijpen. Wat een mens al niet moet doen voort een foto!




*
Narcisse ‘snake pit’.
De ondergrondse putten in de nabijheid van Narcisse herbergen tienduizenden ‘Red-sided Garter Snakes’. Na het overwinteren in de spleten en holen van de krijtondergrond komen ze tot leven in de lente. Jaren terug was de weg erheen bezaaid met lijken van platgereden dieren, wist Ingrid me te vertellen, maar men heeft tunnels onder het wegdek geboord en hekkens langsheen de straten geplaatst. “Zoals wij in Europa doen met onze kikkers veilig de straat over te krijgen?” vroeg ik. “Dat is inderdaad zo. Als in Europa.”
Door grondverzakking zijn er vier putten ontstaan. Hier komen de slangen naar boven en genieten van de eerste lentewarmte. Een opgerolde bol van honderd mannelijke slangenlijven heeft zich omheen een enkele vrouwelijke slang gekronkeld. Na geslachtgemeenschap is iedereen tevreden en de mannetjes verdwijnen voor de rest van de zomer mijlen ver van huis. “De ‘prime time’ van de ‘post-hibernation party’ (na-winterslaapvrijpartij) is altijd rond Mother’s Day,” wist Ingrid als onmisbaar detail nog aan te vullen.
Website: www.naturenorth.com/spring/.../Narciss_Snake_Dens.html.

*****

Eerste kennismaking met Winnipeg

Het Openbaar Vervoer
Dat betekend de bus. Om de parkeerellende in downtown te ontlopen is dit het ideaal alternatief vervoermiddel. De busstop is een kleine kilometer lopen naar Portage Av. Er zijn op deze ‘Route 85’ veel stopplaatsen. Bus 21 rijdt er heen en weer. Betalen doe je door gepastte munt in een soort collectorbus te gooien die naast de chauffeur staat. Je krijgt dan een rijbewijsticket. Enkel rit kost €2,35. Gepensionneerden betalen €1,85. Als je van bus moet wisselen vraag je een ‘transfer’, geldig voor een uur www.winnipegtransit.com.
Downtown en The Forks
Het centrum van Winnipeg is niet vergelijkbaar met Europese stadscentra. Er zijn geen gezellige autovrije winkelstraten. Alles lijkt me afgestemd op doeltreffenheid. Ookal omdat de winters hier lang en zeer koud zijn gebeurt shopping in grote winkelcomplexen zoals The Bay, Wall Markt en andere Mall’s. Maar die hebben we in Europa ook. De waren worden geprijst zonder de extra bijkomende tax. Canada hanteert een provinciale- (PST) en een gouvermentele tax (GST) dat je moet bijeentellen.
“Weet je”, vertelt me Ingrid, “dat we hier indoor wandelclubs hebben. Door de extreme wintertemperaturen kan er in de winter niet buiten gelopen worden. We doen dit dan hier maar binnen!”
De plaats waar de Assiniboine in de Red River vloeit noemt The Forks www.theforks.com. De Forks is de favoriete plaats voor de Winnipeggers voor shopping, dineren en entertainment. Ook kan er met mooi weer gewandeld worden langsheen de rivier op de promenade. Deze maal was de rivier buiten haar oevers getreden en kwam van promeneren niets terecht. Het parcours lag onder het water.
De koudste plaats van Canada
Als Winnipeg in Canada al bekend staat als Winterpeg de koudste plaats van het noordelijk halfrond, dan is er in de stad nog een plek die er nog een schep boven op doet. Downtown, aan de Bank van Montreal kruipt door het gieren van twee elkaar kruisende prairiewinden de temperatuur nog enkele graden dieper in haar hol.
Canadese eetcultuur
We hebben het hier niet over de sterrenrestaurants maar wat de doorsnee werkende klas op zijn bord krijgt. Eigenlijk stel het allemaal niet veel voor. De rage van de over elkaar heen rollende Europese kooklessen op tv is aan de Canadees niet besteed (wel is er een speciale Cook-channel). Populair zijn de fast food ketens zoals bij ons bekend McDonald en Pizza Hut. Voor de snelle hap is Tim Hortens de uitverkoren plaats van Ingrid. Ik moet wennen. Ik bestel een koffie. Omdat ik geen te groot wil bestel ik op vraag van de cassierster een medium. “Milk no, sugar yes,” krijg meteen een klein emmertje voorgeschoteld. Het suiker zit er al in. Als het op is mag ik het gratis laten bijschenken.
Bij de ‘Italiaan’ lukt het beter. Hier hebben ze Espresso (12 oz, €1,50) en voor het hetzelfde geld Americano (espresso met 6 oz water). Double kost €1,85. Verder is er nog de keus uit een heel gama koffie’s, waaronder natuurlijk Cappuccino €2,65/€3,20.
De Zoete Chinees
Gevarieerd eten doen we in Polo Park Shopping Centre. Dit is een groot winkelcentrum langsheen de Portage Av. met 200 winkels. In het hart van het complex zijn er in een grote gemeenschappelijke consumtieruimte internationale eetstalletjes. Je kan het eten ter plaatse veroberen of het meenemen. We proberen de Chinees. Canadezen zijn zoetekauwen. Voor mij valt dat in het begin wat tegen. Voor ‘chinees’ wil ik het wat pittiger met o.a. sambal-ulek. Onbekend hier. Maar het went snel. De Zoete Chinees en andere zoete kost wordt met de tijd een verslaving. Verklaart meteen de vele dikke mensen in het straatbeeld.
Bij de Mexicaan was het andersom. We verbrandde er bijna onze tong aan het sterk gekruide spijs.
Bier en sterke drank is bij deze handelszaken niet voorhanden.
Voor het morgenmaal zijn er pannekoeken, donuts (doughnuts of beignes, een soort oliebol), muffins en nog wat van die zoete brol om de dag te beginnen. Ingrid had het goede voornemen een goede Canadees van me te maken. Er zijn altijd vrouwen die de schrale hoop koesteren dat ze een vent kunnen modeleren. We zullen zien zei de blinde!
********************
Highlights
Het Manitoba Museum
Dit is voor toeristen, hier ‘visitors’ geheten, wel de voornaamste plek om wat op te steken van de streek. Reken op z’n minst een halve dag www.manitobamuseum.ca.
Beeldhouwer Leo Mol in het Assiniboine Park www.assiniboinepark.ca, www.manitobaphotos.com.
Websites: www.destinationwinnipeg.ca,

Mon cabane aux Canada

Oefentocht met ‘mon cabane aux Canada’

Om elkaar niet voortdurend voor de voeten te lopen en wat privatie te gunnen was besloten een camper aan te schaffen. Omdat ik meer dan drie maand in de Nieuwe Wereld zou rondtoeren was er een huren geen goed idée. Huren is al een rompslomp op zich en het werd toch nooit je eigendom. Ingrid had ook in gedachte zelf eens een zwerfauto aan te schaffen. De beste koop was dus snel gemaakt: een tweedehands. Het werd er een met 64.000 kilometer op de teller.
Mijn Canadees zomerverblijf stond al kant en klaar op de oprit toen ik er arriveerde. Het ‘ding’, een Travelmaster Freeport mini motorhome (!) ingebouwd op een Ford E-350 Tritton V10 onderstel, was een 28 voeter (8,50 m lang), 2,40 meter breed en uitgerust voor zes personen en volgens Ingrid “iets kleiner hadden ze niet”. Zoals alle campers in Noord-Amerika uitgerust met automatisch versnellingbak en cruisecontrol.
Weetje: een camper of motorhome heet hier officieel: Motorized Recreational Vehicle (kortweg: RV).
Tanken en propaan
De tweede dag, toen ik wat op plooi was van het zeven uur tijdverschil, zouden we een proefrit maken. Het eerste werk was dan ook fuel tanken en propaan inslaan. Regular gasoline kostte €0,98/liter (de naphtebak heeft een inhoud van 260 liter). Propane kostte €0,86 de liter en de tank liet 17 liter toe. Voor de veiligheid mag het maar 80 % vol. De ‘fresh’- watertank hadden we thuis al laten vollopen. Ook de twee batterijen waren opgeladen.
De erbarmelijke staat van de wegen
Ingrid reed ons uit de drukte van de stad. De erbarmelijke staat van de Canadese wegen was een marteling. Meestal bestaande uit harde gescheurde betonblokken. Weinig of geen zachte termac. Alles wat los en niet vast stond rammelde en ruttelde dat het een lieve lust was. Potten en pannen, bestek en wat nog meer losse voorwerpen zorgde voor een hels orkest, Het werd behelpen met hand- en schoteldoeken om het lawaai tot een aanvaarbaar geluid te minimaliseren. Het deed me denken aan de beginperiode van mijn reizen doorheen het voormalige Oost-blok en voornamelijk Oekraine kon er nog een punt aan zuigen. “In de winter is het beter,” wist Ingrid me te troosten, “dan zijn tenminste de putten opgevuld met sneeuw.”
Dan was het mijn toer
Ingrid gooide me zonder pardon voor de leeuwen. Omdat ze als Eliane geen weet heeft wat “links- en rechts afslaan” is werd het: “first street on your site of second on my site.” Dus in dit geval: de eerste straat (ik de chauffeur) linksaf en vervolgens de tweede volgende straat (Ingrid, bijzitter) rechtsaf, enz!
Recht vooruit waren er geen problemem. Max 50 km/h, in de woonwijken 30. Opgepast de kilometriek is in op mijn RV in mijls. 30 mph betekend 50 km/h. Buiten de stad mag het ietske meer. Politiecontrole langsheen de weg niet meer dan 60 km/h voorbij snorren. Na een tijdje had ik het onder de knie. Wel er aan wennen dat de auto’s hier automatiek zijn. In het begin wil je ontkoppelen en zoek je de pook. De RV is meer dan 8 meter lang. Na de vier achterwielen stak het casco nog twee meter uit. Niet te kort indraaien dus.
Dan reden we naar huis en moest ik de RV parkeren op de oprit. Achteruit. Vanuit een smalle straat. Enkel met behulp van de achteruitkijkspiegels. Dat betekende dat ik even gebruik moest maken van een tegenliggende oprit bij de buren (Ingrid: “niet op het gras rijden!”) Ik voelde me als een leerlingloods die voor de eerste keer een supertanker veilig tegen de kade moest afmeren. Het lukte me in drie pogingen (en zonder de hulp van sleepboten!)

********************************