RV parking. Links onze kleine Freeport. Rechts een normaleNoord-Amerikaanse RV met ernaast een personenwagen dat op sleep genomen wordt bij verplaatsing. Bemerk ook het eigenaardige wolkendek van de Living Sky.
Bij het laatste CO-OP bezinestation lieten we door de pompbediende de brandstoftank vol gieten met ‘Regular’, betaalden de cassiers met naar Amerikanse gewoonte een kredietkaart en trokken erop uit naar het voor mij een onbebekende bestemmimng. Going West. De pioniers achterna. Als we Winnipeg achter ons lieten werd de Highway nr.1 beter berijdbaar. Een pijlrechte betonweg die voor zover het oog reikte achter de wereldrand verdween in het niets.
Op deze saaie eindeloze vlakte viel er niet veel te beleven. Ik waande me terug op zee. De eentonigheid van de reis met weinig verkeer was alsof de RV op automatische piloot werkte. Dat was inderdaad ook zo. Ingrid die de meeste kilometers voor haar rekening zou verslinden, had de ‘cruise control’ aan de economische snelheid van 90 km/h gezet. Topsnelheid op de Manitoba Highways is 100 km/h. Ik vreesde dat mijn verslag dan ook saai zal worden maar we doen ons best. Dank aan Ingrid komen we toch veel te weten wat de reis plots verrassend boeiend maakte.
Er zijn geen parkings langsheen het Manitobase deel van de Highway maar toch staan er tot mij verbazing vuinisbakken op de ‘shoulder’ (pechstrook, meestal bestaande uit grint). Keep Canada clean en trek je plan. Geen praatpalen bij pech.
Ook staat er losjes en verloren in niemandsland soms een weegschaal langsheen de weg gepoot. Ingrid reed de RV op zo een onbemande baanweegschaal. Voorwielen 1.350 kg; achterwielen 3.560 kg. Samengeteld werd dit 4.910 kg. Afgerond: onze RV is een viertonner. Daar kon ik mee leven. Ik heb een ‘C’ rijbrevet. Ingrid ‘Driving License Class 1’ voor vrachtwagenschauffeur (normale persoonswagens is Class 5).
Bemande controleweegschalen beschikken over signalen met twee flikkende rode lichten, genre zoals bij ons aan een treinovergang. Als deze branden moeten de vrachtwagens aan de kant en zich laten wegen. Gekeurd krijgen ze een bewijs van goedkeuring. Te zwaar en overbeladen aan de kant voor lossing te veel gewicht met een fikse boete.
Mobil Homes
We passeerden een convooi dat een compleet huis vertransporteerd over de weg. Een ‘Mobil Home’. Deze prefabrieke onderkomes worden op een werf geassembleerd. Eerst het dak dat dan omhoog getild wordt om de rest eronder te bouwen. “Zo staan de arbeiders al meteen onder dak bij slecht weer,” meesmuilt Ingrid. Deze woningen zien we overal in het landschap.Zelfs hele wijken verrijzen zo kant en klaar in enkele dagen uit het niets.
Ingrid vervolgt, “Mobil Homes Parks, in de US ‘Tornado Parks’, noemen ze dat omdat dit soort huizen, nadat een tornado over het land geraasd heeft, wereldwijd in de huiskamers de tv-beelden kleuren.”
Plotseling draaide Ingrid de RV van de weg en stoof een werf op. Hier werden deze ‘manufactured’huizen gebouwd volgens de regels van de National Mobile Home Standard en Foundation Standard.
Ingrid gaf ons uit als geintresseerde kopers. We mogen alle huizen vrij bezoeken. In nam verwoed foto’s, zo leek het echt!
Volgens mij zijn deze huizen op houten blokken nogal prijzig. Voor een 1.520 Sq.ft. met drie slaapkamers, twee bedkamers en een ‘sunroom’ ben je zo al 152 240 dollars armer. Hierbij moeten nog tax en wat andere onvooziene duistere onkosten berekend worden. De verkopers zijn echt nooit duidelijk. Afbetaling vanaf $750 per week, maar van hoe lang staat er nooit bij in hun folders. Volgens Ingrid verminderen deze huizen in waarde terwijl normale in waarde stijgen met de jaren.
*
De verzopen landerijen
Dreigende wolken voorspelen onweer
Na het smelten van de sneeuw kwamen bakken regen de hemel uitgehutst. Dertig procent van de landbouwers konden met hun ingeslagen zaaizaad geen weg. Volgens de krant was het veertig jaar geleden dat er zich nog zulk een ramp had voorgedaan. ‘ Miljoenen acres konden niet meer beplant worden,’ rekende de Canadian Wheat Board ( CWD) uit. 8,5 tot 12,5 miljoen acres landbouwland van de prairie waren verzopen. 60 miljoen land kon beplant worden als het weer opdroogde, maar dat was niet zeker. Er was geen verbetering in zicht. De weermodelen stonden niet gunstig voor de volgende twee weken.
Op het einde van juni spoelde een lager gelegen wegdek van de Trans-Canada Highway onder water. De autoweg werd tussen Medicine Hat en Saskatchewan voor het verkeer afgesloten. Dit was een nachtmerrie voor vrachtwagenchauffeurs en zakenmensen langsheen de Route. 3.000 transporteenheden stonden werkloos stil door de waterravage. “Het enigste wat hier opdroogt zijn onze business,” jammerden vele handelaars. Geschat werd dat de vloed 54 miljoen dollars handelsschade kostte.
De landbouwers hebben wel een oogstverzekering als ze niet kunnen zaaien of planten dat in Manitoba het ‘Excess Moisture Insurance’ (Exstreme Vochtigheidsverzekering) heet en een som van $50 tot $65 per acre uitbetaald. Voor de truckers ligt dat anders. Zij worden betaald per kilometer. Verplichte rustperiodes moeten ge-eerbiedingd worden en brengen niets op. En niet alleen waterellende zorgt voor stilstand. Ingrid verteld dat ze geregeld in de winter vast komt te zitten, soms voor dagen door sneeuw dat de wegen blokkeerd. Niets verdiend dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten