Het ziekenhuis

Het ziekenhuis
Er was heel wat te doen dat weekend, de grootste rodeo van Manitoba in Morris. In Neepawa, de wereldhoofdstad van het Lily (lelie-) bloemenfestival en in Gimli een fameus populair internationaal filmfestival. Veel heb ik ervan niet genoten. Ik lag met hevige darmklachten te creperen in het Grace Hospital van Winnipeg.


De avond ervoor had de dienst 911 mij op de truckersparking van de ‘Flying J’ opgeraapt en mij er heen gebracht. Later zouden de dokters verklaren dat het een darmblokkade betrof. Als het na enkele dagen niet uit zichzelf opgelostte zou het snijden worden. Gerekend werd op 10 dagen onderkomen op kamer 433.
*
Nursen
Goed voorzien van een breed achterwerk en dito facade had ook hier blijkbaar de fast food industrie voet aan de grond. Ik werd onder handen genomen door een baboeska – de vrouwen lijken door dat overgewicht hier jaren ouder dan ze in werkelijkheid zijn. Na zich als Nicole voor gesteld te hebben kwam de dagelijkse vragen dat ik duizenden malen per dag zou moeten beantwoorden.
“Did you have passing any gaz?” Vertaling: heb je vandaag al scheten gelaten?
“Did you have belly moving today?” Vertaling: heb je vandaag al gekakt?
Gewassen werd er niet aan bed. Ttz. Je kreeg een teel lauw water, nodige zeep, handdoeken, enz. en help your self. Niet bedlegerigen konden naar de ‘washroom’. Washroom staat niet voor ‘washsalon’. In Canada is dat het toilette of kortweg een WC met lavabo.
*
De verpleging
De verpleegsters dragen geen strak witte ziekenhuisuitfit. Broek en veel kleurige blouzes met bloemmotieven. Bij het pijn doen al bv het geven van een injectie, afsleuren van tape dat lekker in het haar blijft plakken, gebeurt altijd met en resems van “sorry, sorry, sorries....”.
Heater Cariuo, van de Winnipeg Free Press schreef in een colon: ‘Canada is one ‘sorry country’, hierover dat dit fenomeen vermoedelijk komt door hun Britse afkomst. “Als ik in de US negen op tien maal hoor “I’m sorry,” zeg ik: “you must be Canadian”, dan kan je er donder op zegen dat het antwoord steevast: “How did you know,” is.
Verder: Living in a social democracy, we put the collective before the individual. Americans, however, put individual rights before the collective. Canadians are more aware of the big picture, and respond accordingly – with politeness, which is a social convention reflecting civility.”
Verder zijn volgens haar: Canadians are close to the immigrant experimence. Many of our parents and grandparents were immigrants, especially postwar, and came from countries and experiences where to flout authority meant death – we have been taught to be always polite, and not make waves.
We zullen maar aannemen dat dit inderdaad zo is.
*
De verpleging
Op de ongewenste uren van de dag/nacht wordt je gewekt om de bloedruk te meten, de temperatuurmeter onder de tong en een vingertje voor de zuurstof. De conversatie dat er bij hoort is altijd monotoon: “how do you feel?” “Feel okay”. “No pain?” “No pain, en laat me nu verdomme slapen!” “I beg you pardon? “Good!”
De ziekenzusters zijn vriendelijk en professioneel correct. Het verzorgen gebeurt dan ook in snel tempo. Via de neus had ik een sonde naar de maag dat deze moest leeg pompen en zo houden. Pijnstillers (morfine) werden welwillig verstrekt. Canadese ziekenhuizen houden niet van zurige en agressieve patienten die lijden onder ondragelijke pijnen. Het hindert het verzorgingswerk.
*
Blijde intrede
Nochtans was mijn blijde intrede in het ziekenhuis niet mijn beste optreden geweest. Het begon al in de ambulance waar de ziekenbroeders zonder het toedienen van wat dan ook mijn kop afzuurden met vragen naar papieren. In de receptie van de Grace Hopital een herhaling van het vorige. Ook gaf ik hen de telefoonnr. van Ingrid. M’n enigste contact in deze vreemd voor mij onbekende wereld. Ze zouden wel bellen maar vergaten het meteen.
Twaalf uur op Intensive Care nog geen teken van Ingrid. Ik vroeg de hoofdzuster of er wel gebeld was. Ze kon mij niet inlichten. Nu werd ik pas kwaad. Gloeiend kwaad. Dreigde als er meteen niet gebeld werd ik alle medewerking zou weigeren. Ik wist dat Ingrid maar een halve dag in Winnipeg zou zijn voor een nieuwe vracht op te halen en dan in de weidse prairie zou verdwijnen. Voor hoe lang?
De door mij woede uitval van streek gebracht zocht ze mijn dossier, vondt het telefoon en belde waar ik bijlag. Geen gehoor. “Is dit wel het juiste nummer,” ze las het voor. Niet dus. Een cijfer verkeerd. Konden ze in de receptie nog niet eens 10 cijfers correct overschrijven van het papiertje dat ik bij mijn I.K. bewaarde.
Voor mij was de maat vol. Ik vroeg om zelf te mogen bellen. Met het goede nummer. Het mocht. Ik kreeg Ingrid aan de lijn die op het punt stond af te reizen. Geschrokken belde ze haar werk op en kreeg gelukkig vergunnig de duizenden kilometerstellende afstand voor die rit niet te moeten doen.
Het volgende incident was dat niemand het nodig had geacht mijn ziekenverzekering (EuroCross Reisbijstandsverzekering) in te lichten. Ingrid bleef erbij staan tot ook aan deze vereistte werd voldaan. Ziekenhuizen!
*
De zieke collega’s
De ultrafunctionele ziekenhuisbedden waren voorzien van de naam van een schenker of toch van een firmanaam. Ik lag in een vierkamersbed met naast mij een half dode en rechttegenover twee levendige Filippino’s. De ene had de dezelfde problemen als ik en was al geopereerd. We werden dan ook de beste maten. Gedurende het bezoekersuur liep de kamer dan ook nog stampvol met kakelende familieleden van alle leeftijden.
De Filippino’s mochten na enkele dagen naar huis. De bedden werden ontsmet, van verse lakens voorzien en ingenomen door een Indier of Pakistanees. Het verschil ken ik zo niet. Ene droeg wel een tulband.
Hier ook een toeloop van familie. Die bleven. Ook ’s nachts. Bij het verzorgen trokken de verpleegster het gordijn toe. De aziaten verlieten niet de kamer. Volgens het gordijn toeschoof, schoven ze een voor een mee aan de binnenkant ervan naar het ziekenbed toe. Rond het bed stond het dan ook stampvol. Ze hinderden hierbij wel het verplegende personeel maar die vonden dat blijkbaar gewoon. Multiculturele samenleving heeft zo zijn charmes!
*
Parkeerwachter
Vanuit het vierde verdieping van het Grace Hospital zag ik hem. Hij droeg een groen-geel hemd met donkere broek. Hij was druk bezig nummerplaten van de auto’s te noteren. De maximale parkeertijd was twee uur. In Canada gebruiken ze geen blauwe parkeerschijf. De parkeerwachter loopt even langs, krast met een krijtje op de band een streepje. Als hij de volgende ronde (na meer dan twee uur) langsheen komt en het streepje staat nog daar, waaruit blijk dat de wiel niet verdraaid is, behoor je tot de gelukkigen die een prijs gewonnen hebben.
Na vijf dagen werd ik onslagen uit het ziekenhuis. Het had nog wat natte voeten in de aarde. De dokters hadden besloten we wat te houden voor studiemateriaal voor de studenten. Ingrid dacht er anders over.